In wezen waren Boris en ik buren, bijna buren. Het was geen opvallende verschijning. Niet flamboyant, niet schreeuwerig, maar zeker ook niet excentriek. Wel hing er een air over hem heen die vaak moeilijk te bestempelen was. Arrogant of onzeker. Die net niet houding weten te geven. Later pas besefte ik dat dit de bagage van de creatieveling is. Een schild dat een groot hart en kwetsbare creativiteit beschermt en daarmee een wat hautaine indruk nalaat. Boris wilde maar een ding. Glory en fame. Niet met een gelikt uiterlijk of dito sound, maar met het ware instrument, zijn stem.
Hij koos er voor mee te doen aan Idols, om plaats te nemen in die malle media molen. Hij koos er tijdelijk voor om de if-you-can’t-beat-them,-join them-weg in te slaan. Boris kwam ronden verder, en om er zeker van te zijn dat hij niet weggestemd zou worden riep hij: Keep the soul alive, dat niet meer dan houd Boris in het spel betekende. Zo werd Boris de spreekstalmeester van zijn eigen succes, keep the soul alive. En we wilden niets liever dan die soul alive houden, variaties op zijn slogan als Kip met Cola light volgden al snel. Niets links of rechts of rechtdoor zee, niets van ik heb er zin an, niets van dat. Just keep the soul alive. Spin doctors mogen hiervoor diep buigen.
Springlevend werd het zeker toen een regionale televisiezender onmiskenbaar de straat waar Boris toentertijd woonde op tv liet zien met zijn huisnummer pontificaal in beeld. De lokale boekhandel annex speelgoedwinkel moet zijn omzet in watervaste viltstiften en knuffelbeertjes ongekend hebben zien stijgen. Liefdesverklaringen werden op zijn voordeur gekalkt als ware het de stellingen van Maarten Luther. En dat wat succes heeft wekt nu eenmaal afgunst op. Boris zou een poseur zijn, een ‘neppert’. Ook zou hij het met Jerney Kaagman hebben gedaan om hogerop te komen. Van alles werd er bij gehaald om maar te verbloemen waar het daadwerkelijk om gaat, de soul van Boris.
De soul, de échte soul verscheen onlangs op zijn nieuwe album Holy Pleasure. Een Holy Pleasure zal het zeker zijn om het Idols stigma in enen daarmee van je af te kunnen schudden. Geen loze commentaren over performance die niet tot in detail zijn afgewerkt, of de wat houterige moves tijdens een intro, niets meer van dat. Niet meer sms’en en geen meisjes meer die op hun onvolgroeide tietjes zijn handtekening willen hebben. Geen onvolwassenheid, maar de zanger die zich aan de groeistuipen van zijn publiek heeft ontrokken. Boris heeft zijn schild laten vallen, the is soul is alive…and kicking!
Olivier
Deel dit artikel
