“Vakantie. Wat is dat ook alweer? Ja, dat gebeurt wanneer je al dik 5 jaar niet meer op vakantie bent geweest om de échte zon, zee en strand op te zoeken. Bloemendaal telt niet mee. Anno 2006 is mijn groene legitimatiebewijs (ik ben Indonesische) bewerkt met een grijze laag stof. Oké, zo zielig ben ik ook weer niet. Ik heb mezelf wel een paar keer getrakteerd op een paar speed stedentrips, maar dat waren bestemmingen die maximaal 5 uur verwijderd zijn van Amsterdam. Mijn vakantieverhalen van de afgelopen tijd bevatten geen mijn-luie-derrière-een-dag-lang-in-het-hete-zand scenario’s.”
Dit was de intro van mijn Parijs column, “Love Is…”. Dat was twee maanden geleden en ik ben nog steeds niet verder gekomen dan 1-uur durende vliegtuigtripjes naar Londen (zie Canon Circus report) en Kopenhagen. Dus wederom heb ik weer een holiday story zonder Waikiki Beach-achtige avonturen. Ja ja, geen einde van de wereld, maar TOCH. Laat me even lekker klagen, want ik heb namelijk last van de Kopenhagen blues.
‘Home sweet home’ is geschrapt uit mijn persoonlijke vocab. Ik merk aan mezelf dat ik het steeds moeilijker vind om te ‘genieten’ van de terugkeer (lees: haat) naar huis. Zo ook na mijn driedaagse reisje naar de Deense hoofdstad die niet eens o-zo smooth ging door de bijbehorende citytrip tegenvallers.
Nana’s dagboek. CPH, november 2006: Een minivakantie en toch ging de wekker way vroeger dan een doordeweekse werkdag, 05.30 uur was het showtime voor mij. Twee uur later stond ik met mijn CPH reiscompagnon, Nadya, bij de incheckbalie, terwijl de grondstewardess ons vrolijk meldde dat wij maar geluk hadden; de nieuwe terminal was vandaag geopend. Ondanks het ‘jolly good’ nieuws kwam de eerste teleurstelling al snel. Het plan de campagne was namelijk sigaretten inslaan bij de terminal, omdat het in Denemarken een stuk duurder is. Toen waren nog niet op de hoogte van het fijne van de nieuwe terminal. Rokers, take notes: terminal M is een wachtspot zonder nicotine verkooppunten. Welke Einstein heeft dit bedacht!? Uitgeblust en wel moesten we naar de gate toe rennen, want ik heb de gifted talent om altijd te vergeten hoe groot Schiphol werkelijk is.
Als twee ‘hippe asielzoekers’ (de woorden van mijn schoonvader) kwamen we aan op Københavns Lufthavn. Toen werden we gelijk begroet door mega billboards met MTV EMA’s host Justin Timberlake. Niet leuk, want ik heb heel hard geprobeerd om kaartjes te krijgen (toch bedankt Rolf, meen ik echt). Onze theorie was dat het niet uitmaakte om geen tickets te hebben voor de show, want we zaten uiteindelijk lekker in Kopenhagen. Op dat moment voelde ik me best zuur, vooral nadat we het verzamelpunt van de MTV EMA winnaars passeerden. Grrrr…
Eenmaal in het centrum van Kopenhagen, ging alles vrij soepel voor ons. Duh: we gingen shoppen. De Deense hoofdstad is een hotspot voor coole Scandinavische designers, zoals Henrik Vibskov, Wood Wood en DEVANDERVAR. Tip: pak veel cash in, want die Scandinaviërs zijn niet goedkoop! Voor de night entertainment hadden wij, het ik-bereid-me-graag-zo-goed-mogelijk-voor-en-print-alles-uit-waar-Kopenhagen-op-staat reisduo, besloten om naar een bar/club te gaan die op loopafstand was, aangezien we al sinds 05.30 uur op waren. Uitgaan is geen shoppen, dus natuurlijk ging het weer eens mis: de club was verkeerd aangegeven op de kaart en lag 16 kilometer verderop. Er moest toch wel een andere club zijn in de buurt!? Na een rondje ellende à la Koninginnedag door CPH, besloten we een taxi te pakken, want we bereikten inmiddels een lichaamstemperatuur waarbij we ijspegels konden poepen. Bestemming: club Rust, op advies van een local die we, volgens een vriend, konden vertrouwen. Ja, je voelt ‘m al. Samenvatting: temperatuur binnen: ik-kan-niet-stoppen-met-trillen-van-de-kou, zanger op podium met zijn versie van ‘Vader Jacob’, breaking beats (dat was het enige positieve) met nét iets te oude bezoekers die nét iets te hard uit hun dak gingen.
Vader Jacob’s ‘bim, bam, bom’ was ons seintje to leave the building. Gelukkig had ik een plan B in de vorm van een Noorse ontwerper in het gouden pak; Peder. Aantekening: hij is een van de jongens achter het label Moods of Norway, check binnenkort een interview op Fashionscene. Ik leerde hem kennen in dezelfde bling outfit tijdens mijn laatste Fashionscene trip in Londen. Peder bevond zich in Hotel St. Petri. De situatie ter plaatse? Hekken, daarachter een doorbitch (die flink tekeer ging tegen iemand die zich naar binnen probeerde te praten) en twee gorilla’s als uitsmijters. Great, waren we bij een van de EMA afterparties zónder uitnodiging. What to do!?
Eindelijk hadden we een beetje non-shopping geluk: het Gouden Pak kwam naar beneden met de eigenaar van het hotel and we were in! Let the games begin… Met mojito’s in ons hand en omringd door gestoorde Noren vloog de tijd voorbij. Voor ik het wist ging het hellooo-puisten/uitgelopen-make-up licht aan. Niet alleen Aziaten houden blijkbaar van karaoke; we belandden uiteindelijk met het Noorse groepje in Sam’s Bar, een bruine sing-a-long bar voorzien van alle zing-zo-vals-en-hard-mogelijk-mee uitrustingen. Wél met strenge regels voor het karaoke podium en microfoon vastgetaped aan de standaard. En zo zie je maar: het maakt niets uit hoeveel je van vals zingen houdt als non-Aziaat, all eyes were on de rijsteters van de groep (wij dus). Aantekening: het maakt niets uit hoeveel liters alcohol je rond deze tijd in CPH drinkt, een stap buiten in de kou et voilà je bent nuchter.
Erg handig, want op dag 2 liepen we vrolijk in het zonnetje zonder enige last van alcohol bijwerkingen. Onze winkelmissie pakten we zonder moeite op en dat verliep wederom probleemloos. Ook besloten we CPH’s nightlife een tweede kans te geven. We maakten zelfs een omweg om uit te zoeken waar onze bestemming voor de nacht zou zijn, want nog een o-het-staat-verkeerd-aangegeven-op-de-kaart verrassing was een no-go! Gevonden, dus we liepen opgelucht richting hotel om onze buit van de dag te lossen. Planning: even liggen, opfrissen en off we go! We kwamen niet verder dan het ‘even liggen’ gedeelte; deze 26-jarige omaatjes sliepen hardcore door tot 02.00 ’s nachts. Een sensationeel einde van ons CPH avontuur, want de volgende dag was het inpakken (lees: proppen/op de trolley zitten/extra handbagage) en hej hej København (tolk: dag Kopenhagen).
Conclusie: ik houd o-zo veel van shoppen en sing-a-long’s. De enige twee CPH do’s die vlekkeloos verliepen van onze totaal 72 uur durende verblijf buiten Amsterdam. En alsnog zit ik in een post-Kopenhagen depressie en verlang ik naar de sigaretloze terminal, MTV EMA in your face momenten, ijskeuteltjes, Deense ‘Vader Jacob’, etc...
Zo’n simpele ziel ben ik. En hier komt eindelijk de wijze les van mijn hele saga: ga minimaal om de 2 jaar op een echte vakantie (zon/zee/strand moet erin voorkomen), anders word je net als ik.
Amen.
Deel dit artikel
