Dagen waar een feestelijk randje omheen zit, waarop iets te vieren valt… Vooral als kind ben je er dol op. In de aanloop naar mijn verjaardag en sinterklaas bijvoorbeeld kon ik bijna buikpijn van de zenuwen hebben. Het Kinderen voor Kinderen liedje ‘Hoeveel nachtjes slapen nog?’ was mij op het lijf geschreven. Het kon niet snel genoeg mijn bday of sinterklaas zijn en zodra het erop zat, kon ik wel janken. De festiviteiten (lees: cadeautjes krijgen en lekkere dingen eten) waren voorbij en nu moest ik weer een heel jaar wachten!
Het lijkt nu misschien of het me vroeger vooral om de cadeautjes ging… Klopt als een bus! Kan ik wel om heen draaien maar dat is gewoon niet nodig. I was pretty greedy. Het is in de loop der jaren wel minder geworden maar ik vind het nog steeds erg leuk om iets te krijgen. En begrijp me niet verkeerd; het is geen eenrichtingsverkeer. Ik geef ook graag cadeautjes weg…
Maar terug naar het hele feestdagen verhaal: Pasen, sinterklaas, kerst, dierendag… Ik deed vroeger overal vrolijk aan mee. Eieren beschilderen en zoeken, gedichten schrijven (oké, dat doe ik in de eerste week van december nog steeds heel fanatiek), kerstboom optuigen, mijn katten extra vertroetelen. Been there, done that! Koninginnedag, Sint Maarten, moeder/vaderdag? Zelfde laken en pak. Allerlei onzin op een kleedje verzameld om te verkopen en uiteindelijk met nog meer troep huiswaarts keren, in de regen met een zelf gekluste lampion langs de deuren, op school braaf fotolijstjes knutselen voor mijn vader (die werkelijk geen ruk om vaderdag gaf, en daarom ik ook niet) en die met een ontbijt op bed (lees: een kopje thee plus beschuitje) afleveren. Ik beken schuld.
Toch is er een ‘feestdag’ waar ik mijn hele leven nog nooit echt me voor de volle honderd procent heb ingezet. Valentijnsdag. In de Van Dale staat over deze dag: “feestdag van St.-Valentinus, waarop stille aanbidders hun geliefde een geschenkje geven of een kaart sturen [14 februari]”. Hmmm, misschien ben ik een liefdeloos persoon. Dat geloof ik eerlijk gezegd niet, volgens mij ben ik vrij scheutig met mijn liefde... Maar ik hecht aan het hele Valentijnverhaal gewoon niet genoeg waarde. Dat is het.
Ook nu geldt dat ik er vroeger wel mee bezig was. Oei, op 14 februari als middelbare scholier geen kaarten in de bus vinden was not cool. Er was toch wel 1 iemand die me leuk vond? Maar ja, what were the odds?! Alsof jongens van 15, 16 jaar bezig waren om in het telefoonboek je adres te achterhalen, een leuke kaart voor je uit te zoeken, een lieve doch stoere tekst te verzinnen én de kaart daadwerkelijk te posten. Nee, ze hadden wel iets anders aan hun hoofd. En die romanticus díe me een keer naar huis is gevolgd, op me heeft staan wachten, een cadeautje heeft overhandigd omdat hij verliefd op me was, kwam bedrogen uit. Ondergetekende deelde hem linea recta in de categorie ‘stalkers’ in (ja, hij woonde vanaf school 5 km de compleet tegenovergestelde kant op!) en liet het cadeautje de volgende dag door een vriendin (hoe laf) terug bezorgen… Ik weet het, zo onaardig! Gelukkig is het uiteindelijk nog goed gekomen en kan ik het op de dag van vandaag goed met de ‘stalker’ vinden, maar ik schaam me er nog voor.
Anyhow: laat ik mijn aanbidders bij deze niet hebben afgeschrokken. Kaarten en/of cadeautjes zijn echt van harte welkom. Daar ben ik nog steeds dol op… Ik zit zelf in Madrid maar mijn bovenbuufje staat standby om de postzakken in ontvangst te nemen. Verwacht alleen geen kaart, brief, cadeautje van mij. Hoe lief ik je ook vind, Sint Valentinus komt niet op mijn to-do lijstje voor!
Deel dit artikel
