Noorderslag - Tot 2 keer toe zagen we de trein voor onze neus wegrijden, maar de 4uur lange reis kon het humeur niet verpesten; want; ooit zouden we wel aankomen in Groningen en de Europese beloftes van het komende jaar gaan zien. En zo was er alle tijd om met een roze stift een looproute uit te tekenen op het tijdschema! De avond begint in Huize Maas met Mew. Als echte locals komen we met de fiets aan bij Huize Maas, waar half Amsterdam en Hilversum al in de rij staat. Quasi nonchalant rits ik in, babbelend en nieuwsgierig checkend of er iets mist in mijn to-see-list. Erg opvallend is de hoeveelheid grote lenzen vooraan bij het podium bij Mew, het lijkt alsof de hele tent volstaat met pers. Dit is dan ook wel zo, maar af en toe zie ik een enthousiaste fan meezingen. Hieperdepiep blije gezichten met weggooicameratjes in de hand. Echte fans, zoals het bij een optreden als dit hoort. Mij overvalt spontaan een tienergevoel, ik voel me als een 15-jarige die naar zijn favoriete band staat te kijken, alleen ben ik nu juist niet zo kapot van de band. Met name niet van de zanger. Op het album hoor je een mierzoete stem over harde drums en grappige toetsen heen zingen, live wordt die zoetigheid me iets te veel. De puppy-oogjes van de jonge zanger doen de poprock wel heel poppy worden en me het gevoel geven dat ik bij een Incubus show sta, maar dan zonder flauwvallende tieners. Naast mij staat een 50-jarige dame met heel veel gezichtsexpressie mee te zingen, ik denk altijd dat mensen dit doen om te laten zien aan iedereen dat ze wel ECHT fan zijn. Ik zie slaapkamers met Mew-posters boven het bed hangen, met een afdruk van ‘n watermeloenlipgloss-kus. Ik ben blij dat het optreden me zo tegenvalt, want nu hoef ik het niet jammer te vinden voortijdig de zaal te verlaten, het schema is namelijk onwijs druk en de reis naar Simplon is niet te kortste. Hier staat 2Raumwohnung op het podium, die zich vòòr het optreden overduidelijk geamuseerd hebben in de plaatselijke coffeeshop. Dit mag de show niet beïnvloeden, want de Duitsers zetten een groteske maar intieme popshow neer. Zoals je van elektropop gewend bent, staat ook hier een Sexy Girl op het podium. Tijdens dit nummer trok de zangeres alle dames in de zaal het podium op en deed met iedereen een geile draai in de rondte. De Ellen ten Damme achtige houding doet je herinneren aan het feit dat dames die toch een beetje op leeftijd zijn, ook wel heel geil kunnen doen. Blij dat we een dansje hebben gedaan, stappen we weer op de fiets om naar the Chalets te gaan. We komen binnen in de trots van Grunnen, de Vera. Met zijn fantastische programmering behoort Vera tot een van de coolste Nederlandse poppodia. In de zaal hangt een uitzinnige sfeer, hier hangen geen mensen die toevallig even een pitstop bij de Vera maakten... Er wordt meegezongen en geklapt met de 2 rockabilly zangeresjes. Want wat zien ze d’r cool uit! De happy synth en punky gitaarsound maken mij ook wel heel erg blij! Zo ook bij Clor, want ook al had ik al staan springen op de hoekige liedjes tijdens London Calling, het was absoluut het plan om dit nogmaals te gaan zien. Leuk detail; de zanger heeft hetzelfde shirt aan als die avond in november, misschien is het zijn speciale Dutch shirt? Ook vind ik Clor veeeeeel leuker dan Bloc Party, waar ze zo vaak (onterecht trouwens) mee vergeleken worden. De Vera lijkt te klein voor deze band! De zaal is afgeladen en uitgelaten, en buiten in de rij is een in-uit beleid. Het is wel duidelijk dat Clor hotter dan hot is! Bij Outlines worden we getrakteerd op een superstrak gitaarspel en elk akkoord verrast me! De guitige kralenoogjes, rock ’n roll hairdo’s en streepjestruitjes maken de band tot een van de meest toffe en nerdy maar très sexy acts, Clor is LEUK! Tussen de optredens door van Clor en Chalets sneakten we nog even binnen bij Brakes, maar het verkrijgen van bier lijkt belangrijker dan zicht op het podium. Dit bevestigt het al eerder gevormde oordeel tijdens, alweer, London Calling. Brakes kan mij maar niet heel erg boeien. Ondertussen is het dan al 02.00uur ’s nachts en gaan we op zoek naar de secret gig van de avond. Onaangekondigd maar het gerucht ging de rondte, en via onze anonieme bron werd het bevestigd; Voicst speelt op Eurosonic! Wederom zetten deze gasten een kenkergoeie hyperactieve show neer, inclusief 3D-brillen en rondvliegende zweetdrupjes. De incrowd sfeer lijkt er ook bij het publiek goed in te zitten, om me heen staan veel beschonken hoofden uiterst te grijnzen en gelukkig te staan zijn. Ook wij hebben de smaak goed te pakken en genieten erg van de fles Gin die we uit de handen van de bandleden van Voicst stelen. Om nog meer kans op alcoholvergiftiging te veroorzaken, trekken we verder naar de Kar. Een Gronings nachtcafé – jee wat zijn die kroegen hier tot laat open!- met een barman met een wel heel aparte muzieksmaak. Juist de blije –lees: achterlijke- muziek doet ons ook echt als idioten gedragen, de fles Gin wordt bij iedereen aan de mond gezet om vervolgens lam richting hotel te trekken. In mijn kontzak schittert de sleutel van een riant studentenhuis, waar het bedje zelfs al schoon en opgemaakt is, maar een aanbod om op de Grote Markt in een super-de-luxe hotel te slapen, sla je natuurlijk nooit af. Ik viel in slaap in bad en prijs mezelf gelukkig dat ik vandaag nog adem en neem de duizeligheid en de hoofdpijn voor lief. Vanavond hou ik het bij chocomel. Fotografe Kim Krijnen stond met haar camera vooraan bij het podium, check haar foto's bij PICS! (Frederieke Janssen)
Deel dit artikel
