Interview The Posies

The Posies, 12 november
The Comeback van The Posies: “It’s great to be here again!”

Na 7 jaar niets van ze gehoord te hebben, verrasten ze ons met hun superenthousiaste comebackalbum. En bij een comeback hoort een tour, waarvan twee gigs in Nederland. Wilde ik niet missen natuurlijk! Dus ik fixte een interview met de mannen en stapte op de trein naar Den Haag.
Mijn trein heeft vertraging! In het Paard ren ik de trappen op richting kleedkamer van The Posies en hijgend stel ik me voor aan tourmanager Jan. Achter Jan zitten 4 mannen in punkoutfit (zwart- wit strakke pakken, inclusief zonnebril) die me met een grote smile aankijken. Ik bied mijn excuses aan, waarop Ken bedenkelijk kijkt en dan antwoord: Well, you know what...? I don’t care. Er worden nog wat slappe grappen gemaakt (naar mijn outfit wijzend: Did u just walk out of a Hello Kitty convention?) en dan steek ik van wal.
Ik ga van start met de vraag die ze waarschijnlijk al honderd keer hebben moeten beantwoorden; waarom ze na zeven jaar besloten dat het tijd was voor een comeback.
Jon: Nou, tis niet dat we die zeven jaar stilgezeten hebben. Maar we werden gevraagd voor een Greatest Hits album, dus gingen Ken ik weer met elkaar hangen. We waren eigenlijk al twee jaar niet meer on speaking terms, maar nu werden we dus gedwongen om weer vriendjes te zijn, en dit ging wonderbaarlijk bijzonder goed. We deden wat akoestische dingen samen, en van t een kwam t ander en nu zitten we hier in 2005, on tour voor een nieuw album.
En nu afwachten op nog wat Greatest Hits?
Ken grapt: We like to look in the mirror and look at our great tits.Waarop Jon snel antwoord: “Je kunt er altijd op hopen!’ Ken: ‘Ik heb op Jons hoofd gepoept...”
Ik bespeur nog wat vijandigheid tussen de twee en ben benieuwd waar die ruzie over ging waardoor ze twee jaar niet praatten.
Jon: We hadden niet echt ruzie, maar we communiceerden gewoon niet meer. Wel had ik een foto van Ken op mijn dartbord, zodat ik mijn darts kon mikken op Ken’s tepels.
Ken: Ik heb zelfs zo’n Hollandse wc laten importeren, zo een waarbij je keutel blijft liggen halverwege en niet meteen in t water valt. Ik heb Jon’s hoofd daarop laten zetten zodat ik op zijn hoofd kon poepen.
Jon lacht en kijkt dan heel bedenkelijk, en zegt dat ie dat hele toilet verhaal nooit heeft begrepen. Want, waarom blijft je poep daar halverwege stinken en wachten tot je hem doorspoelt? Waarom gaat ie niet meteen in het water? Beide kijken ze me aan, hopend dat ik als Hollandse prof het poepmysterie voor ze oplos. Ik vertel ze dat Hollanders het leuk vinden om hun schat vol trots te bekijken om zichzelf dan vervolgens op de schouders te kunnen kloppen.
Ken vindt dit maar vreemd, want het lijkt hem dat de stank toch zwaarder weegt dan de aanblik van je behoefte. In het water komt er namelijk veel minder poeplucht vrij. Ik merk op dat de Franse wc’s in dat opzicht veel beter zijn, aangezien alle rotzooi dan direct onder de grond verdwijnt. Ken beaamt dit in een zwaar Engels Frans accent; Aay yes, so do they! Ik herinner me dat Ken een huis in Frankrijk heeft, met zijn vrouw en kind, en vraag me af of hij daar wel eens Frans spreekt.
Ken: Ik heb een flat in Frankrijk met mijn familie, ben ik ben er bijna nooit. Maar C’est la Vie. We zijn al tijden op tour nu, en mijn bezoekjes aan mijn familie zijn kort. Maar goed, onze tour eindigt op 18 december in Saalbach, dus met kerst ben ik thuis...
Aangezien Ken hier ietwat beteuterd door kijkt, vraag ik hem hoe de tour tot dusver is bevallen.
Ken: De tour is heel interessant. De shows in big city’s zoals Londen en Manchester doen het heel goed, maar soms lijkt het alsof we onszelf moeten herintroduceren. In kleine steden in Engeland was de zaal soms slechts halfvol. Bij de laatste show in Engeland waren bijvoorbeeld maar 36 mensen. Al die 36 mensen zijn belangrijk en je wil er voor zorgen dat zij zich niet bewust worden van het feit dat de zaal halfleeg is, dus dan werk je veel harder om het energiepijl tussen de fans en jou gelijk te houden.
Jon: Ja tijdens zo’n show gaat het begin altijd wat moeizaam, maar daarna trekt dat altijd weer bij. Tijdens die bepaalde show was het eind zo enorm overweldigend en lijkt het applaus van die 36 mensen wel van 400 te komen.
Het studioalbum Every Kind of Light kwam in een maand tot stand, hoe hebben de mannen dit geflikt?
Ken: We hadden wel wat losse ideeën die misschien stukken van nummer konden worden, maar het schrijven en produceren gebeurde allemaal in een maand. In 12 dagen hadden we alle nummers samen geschreven, dit werkt zo veel beter dan apart zitten pielen.
Jon: En No Way dat we dit hadden kunnen doen zonder onze twee nieuwe bandleden, we hadden met z’n vieren zo veel inspiratie en kracht. Het is ongelooflijk hoe snel en goed je kunt werken als je allen zo gefocust bent.
Ken kijkt me lachend aan en maakt een kattengeluidje, ik ben van mijn apropos en vraag hem daarom maar waarom hij het hele interview een zonnebril op heeft en hoe het eigenlijk zat met zijn de champagne situatie. (Bedankt interne bron!)
Mijn plan om Ken blind te maken was echt bijna gelukt...!
Ken: Nou ja, ik heb mijn contactlenzen niet in vandaag, ik ben eigenlijk heel erg moe, want we reizen en spelen elke dag en dat is echt wel heftig. Ik ben nu op t gedeelte van de tour gekomen dat ik liever niet heb dat mensen mijn ogen nog zien. Maar de oog injury is zo ongeveer opgelost. Wel mag ik nog steeds niet springen op t podium...
Toen Ken onlangs erg moe was, was ie niet erg alert bij het openen van een champagne fles. Het was slecht weer, en we hadden een lange reis achter de rug en een heftige show, en ik ben best snel afgeleid. Toen ik het metaal van de fles afhaalde, wilde Jon mijn aandacht. Op de een of andere manier sprong de kurk in mijn oog.
Jon: Mijn plan om Ken blind te maken was echt bijna gelukt...! Maar, volgende keer meer geluk.
“Het album is toch blijkbaar echt een re-introductie album.”
Wat verwachtten en willen de mannen dat het nieuwe album gaat doen? Willen ze dat het een enorme hit wordt of is het de bedoeling dat het meer underground blijft?
Ken: Hmm, ik ben eigenlijk wel benieuwd naar allebei onze antwoorden... Het voelt een beetje als een sprong in het diepe, je weet nooit wat er gaat gebeuren. Ook kunnen we natuurlijk onze albumverkoop niet vergelijken met vroeger, omdat al die cijfers onwijs verandert zijn. Toch had ik verwacht dat het album meer zou doen dan het nu doet, maar ik heb het idee dat onze reputatie nog steeds groeiende is. Het zal niet misschien niet zo makkelijk zijn als ik had gedacht, en kost het meer werk om te bereiken wat we willen. Want dat is wat we willen, groter worden!
Jon: Het album is toch blijkbaar echt een re-introductie album. Er zijn plekken waar mensen ons nooit zijn vergeten, zoals Holland, maar in de States bijvoorbeeld is onze crowd wel gehalveerd in vergelijking met vroeger. Ik had natuurlijk wel gehoopt dat het album wat beter ontvangen zou worden, maar ja, what can u do. Ook is dit een onwijze kans om van onze band echt een band te maken, in deze formatie. Voor de tour hadden we echt nog maar een handvol optredens gehad, maar nu zijn we wel echt road-veterans.
Ken: Een trainingstour kan ik t dan ook wel noemen. Zoals onze drummer, hij was al goed maar nu is ie ronduit super. We zijn zo zwaar onder de indruk van hoe hij zich in zo’n snelle tijd heeft ontwikkeld, it’s so neat.
Jon: Ook is het opmerkelijk dat ik telkens wel de helft van de crowd zie meezingen, die dus allemaal het album hebben.
Ken: Ja ze zongen in Arabec. (Lipzingend gebaar)
Jon: Ja in Arameic, de taal in The Passion of the Antichirst, waar we een soundtrack voor deden.
Ik herinner me Reality Bites, mijn favo film uit de jaren 90 waar ik The Posies door leerde kennen. Het nummer Going, Going Gone werd een hit na de release van deze teenagemovie.
Jon: Heel vreemd dat dat nummer nu juist zo’n hit werd, aangezien het een reject was van het album. Wijzelf vonden het nummer te bagger voor een album, maar een of andere dude vond het super en wilde het als soundtrack.
Ken: En jaren hebben we daar op kunnen leven! Daar blijkt dan wel weer uit dat je nooit weet wat je kunt verwachten!
Wanneer ze ontdekken dat ik uit Amsterdam kom, reageren de mannen verrassend: Oh, wat een rotclubs in Amsterdam, de Melkweg en Paradiso... Vreselijk! Als ik vol onbegrip schreeuw WHY? vertellen ze me dat ze echt graag daar wilden spelen, deze tour maar dat het niet werd toegestaan door de organisatie van Music In My Head. Wegens exclusiviteit van dit festival (waar ze deze avond spelen) konden ze niet op meerdere plekken in Nederland spelen. Ze vertellen me dat ze aan het onderhandelen zijn voor een gig in januari.
Hopelijk gaan ze hier achteraan, aangezien ik ze zelf die paar uurtjes niet eens kan zien optreden in Het Paard. Miss Kitten in Gent wacht op me. Ken haat me hierom, maar ik beloof dat ik zal komen naar hun volgende optreden, op 26 november in Gent.
Een dag later staan The Posies in de krant, als absolute topper van Music in My Head. Ik baal dat ik er niet bij was.

Op dezelfde dag van het uitschrijven van dit interview werd bekend dat The Posies naar Amsterdam komen. En waar zouden ze beter kunnen staan dan de Melkweg? Op 21 januari geven ze een eenmalig concert in Nederland, dus zorg ervoor dat je Ken, Jon en band niet mist.
(Frederieke Janssen)