Terwijl ik me even had teruggetrokken op het toilet, voegde Meneer Uno zich aan ons tafeltje en kroop knus tegen mijn vriendinnetje aan. Op zich staan wij open voor iedereen, mits hij (of zij) iets te melden heeft. Meneer Uno had daarentegen iets te diep in enkele glaasjes gekeken, en heeft niets gezegd, alleen maar gehangen. Gelukkig werden wij niet veel later vereerd met een praatje van Mister Two, Bob genaamd. Deze dertig-en-een-beetje ken ik nog uit de ‘Hoofdstadgroep’ en al snel werd Mister Uno weggebonjourd om plaats te maken voor talkative Bob.
Bob vermaakte ons met gesprekken over zijn eigen bedrijfje (Bob maakt boekenleggers met een pen erin) en vertelde over zijn favoriete kroegjes in de Pijp. Heel interessant, maar na enkele gin-tonics wilden wij meer diepgang. Dus werd er uitgebreid gepraat over sex, relaties, sex, verbroken relaties en sex. Na veel goede en bovenal sterke verhalen van onze kant, kreeg Bob een simpel te beantwoorden ‘ja of nee’ vraag. Maar mooie Bob beantwoorde de vraag ‘heb je een vriendin?’ met ‘in principe niet’.
In principe niet? Zo van: “ Ik heb in principe geen vriendin, maar op vrijdag wel”? Of: “Ik heb in principe geen vriendin, maar zij denkt van wel? Wij konden helemaal niets met dit antwoord, erger nog, na onze reactie (een minuten durend lachsalvo) was Bob ook de weg kwijt. Inderdaad bleek dat wat voor Bobby Boy een fling was, het meisje beschouwde als een heuse relatie. Ik, leek van de week, kon niet stoppen met lachen toen Bob ons om advies vroeg. Mijn vriendinnetje heeft Bob in principe geholpen, ik heb in principe m’n zoveelste gin-tonic besteld en Bob heeft een informatieve avond gehad. In principe.
Deel dit artikel
