Mij hoor je niet klagen, duizenden mensen zijn jaloers op het feit dat ik überhaupt een woninkje heb in Amsterdam. Geen huisgenoten, tien minuten van het Leidseplein en een dakterras: officieel heb ik niets te klagen. Maar sinds vorige week ben ik een stuk minder gelukkig met mijn paleisje. Mijn vriendinnetje belde mij dolenthousiast op met het nieuws dat ook zij een huisje had gevonden in Amsterdam en in eerste instantie reageerde ik heel positief op dit heuglijke nieuws. Toen zij mij vertelde dat haar huis niet alleen groter was dan mijn miniatuurwoning maar ook veel centraler ligt kreeg ik een akelig gevoel in mijn buik. Dit gevoel laat zich het best omschrijven als “hou je mond, ik ben jaloers, ga weg”. Hartstikke onaardig, natuurlijk gun ik haar een leuk stekje in Amsterdam, maar het mag natuurlijker niet groter en leuker zijn dan de mijne. Ik gromde, mompelde een paar keer leuk, leuk en hing toen op in de trant van “ ik heb een wissel, bel je later”. Het meest frustrerend is toch wel haar huurprijs, mijn lieve, voormalige vriendinnetje betaalt namelijk niks, noppes, nada en dat is 340 euro minder dan ik betaal voor mijn uit de kluiten gewassen kippenhok. Nog steeds heb ik haar niet gesproken, hoewel ik weet dat ik mijn jaloerse ego moet onderdrukken en haar moet bellen, heb ik het gewoon nog niet gedaan. Ik zou wel willen hoor, maar na ons laatste ´ik-heb-een-huis´ gesprek heb ik ´per ongeluk´ haar nummer gewist. Dus hierbij wil ik mijn lieve vriendinnetje feliciteren met haar paleis in de Pijp. Grmbl.
Deel dit artikel
